Hayatı parmak uçlarından saç diplerine kadar hisset çocuk.
Kapat gözlerini gökyüzünün ağlayışına.
Derin derin çek ciğerlerine yeryüzünün nefesini.
Bütün ol onla!
Islan çocuk!
Yalnız kaldırımlara inat ıslan.
Gri bulutlara inat kahakaha at.
Ve kaçışan bedenlere inat sen öylece göğe bak.
Tadını çıkar çocuk!
Senin değilde, göğün senin için attığı çığlıklara kulak kabart.
Islak saçlarınla, toprak kokusu eşlik etsin benliğine.
Yaşa çocuk, bir gün daha yaşa!
Ve hisset.
Sonuna kadar hisset hemde.
Yağmurun nefesini, göğün öfkesini ve yaşamın tekleyen melodisini.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
