İnsanlar bugün de geldiler.
Issız sokaklarımı, ıslak kaldırımlarımı fethettiler.
Adım adım kayıp şehrimde gezindiler.
Gri gökyüzümü, kargalarımı beğenmediler.
Belki de kara kalemimin rengini sevmediler.
İnsanlar geldiler.
Ve gittiler...
Bir selamı çok gördüler.
Güneşimi küstürüp, gündüzümü söndürdüler.
Bol keseden elveda bıraktı cömert kalpleri,
Avuç avuç...
Zengin kalkışı bugünde bütün gidişler.
Gidenlerin ayak izinde boğuldu geceler.
Tek heceye sığdı bugün de;
Geldiler ve gittiler...
İnsanlar azizim!
Bugünde çekip gittiler.
Kolsuz, kanatsız, yuvasız eylediler.
Dönmeyi akıl edemediler.
Tek çizgi, çift dikiş hayatlarına kaçıverdiler.
İnsanlar azizim bugünde gittiler.
Çekip çekip gittiler...
Bir parça daha eksik eylediler.
Kaçamak bir son bakışı bile çok gördüler.
Azizim!
İnsanlar, bugün de gittiler.
Kalmayı akıl edemediler...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
