Çok yorgunum be arkadaş.
Yaşımın değil de ruhumun ağırlığı fazla geldi bedenime.
Gözlerim görmek, kulaklarım duymak istemez oldu nedense.
Bedenimin kolları, yüreğimin bilekleri ince geldi göğsüme.
Taşıyamadı,
Ruhumun karanlığını bedenim,
Taşıyamadı,
Duygularımı yüreğim.
Bak şimdi ne gözlerim görür ne de kulaklarım duyar.
Dipsiz karanlık, sonsuz tekinsizlik kaderim.
Yorgunum be arkadaş,
Ruhum bedenime ağır benim.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
