Kara Kalem

- Ben Bir Kadınım, Ceset Değil -

Dünya hiç bu kadar çirkin olmamıştı gözlerimde.
Gökyüzü, ne zamandır bu kadar kokuşmuş hava salıyor yeryüzüne?
Çürümüş adımlar, mezarlar açıyor 
Birer birer...
Kimi çocuk, kimi yetişkin, kimi bebek!

Darbelerin yeşili,
Nefessizliğin moru,
Hele ki yaşamın kuru kızılı yakışmıyor yüzlerine.
Gülüşü, nefesi, bedeni çalınmış bir kabusun
Ölüm soğuğu var gözyaşlarının her birinde.
Korku, ''kurtarın beni''lere gebe bir oyun şimdilerde
İnsan denilen mahlukun ellerinde.

İçi kanayan bir bebeğim ben, oyuncak değil!
Bir annenin kuzusuyum.
Hayata tek kelime edemeden göçüp gidenim.
Cennetten önce cehennemi gördü minik gözlerim.

Taşlar altına gömülmüş bir çocuğum ben, çöp değil!
Bir babanın prensesiyim.
Gözlerimin korkuyla ne kadar büyüyebildiğini bilenim.
Gülüşlerimden çok çığlıklarım için aralandı dudaklarım.

Aldığı darbelerden nefesi kesilen bir anneyim ben, kum torbası değil!
Bir çocuğun gözündeki meleğim.
Dayanmanın, ses etmemenin kurallarını ezberleyenim.
Sarılmaktan çok korunmak için havadaydı ellerim.

Bedeni başkalarının zevki uğruna parçalanan bir genç kızım ben, et parçası değil!
Bir adamın yüreğindeki sevgiyim.
Eve dönüş yolunda karanlığa kaldığı için seçilenim.
Mutluluktan çok dehşetle doldu yüreğim.

Ben bir kadınım, ceset değil.
Kaba kuvvetinizin altında ne ezilmeyi
Ne de iğrenç zihninizdekiler uğruna ölmeyi hak edenim.
Ne bedenim, ne ruhum ne de sözlerim.
Hiçbiri sizin değil.
Hepsi benim!

Ben bir kadınım, unuttuysan hatırla!
Seni rahminde taşıyıp var eden
Düştüğünde elini tutup gözyaşını silenim.
Hayattaki yoldaşın
Yüreğindeki taşıdığın sevgiyim.
Küçük kızın, annen, eşinim.

Ben bir kadınım, ceset değil!
Kendi ayaklarımın üzerinde, bir ulusun geleceğiyim.