Sivri burunlu ve iğne topuklu.
Nede yakışmış sana çocuk,
Hayatın siyah cilalı, acıtan pabuçları.
Ağlayan kadınların tuzlu yaraları.
Gözyaşlarını silen mendillerin sıkıştığı acıtan pabuçları.
Her santimle yeryüzünden ayrılan yüksek topukları.
Geçmişi çıplak ayak, özgür çocukluğu.
Geleceği onbeş santimle sınırlı acıtan yaşamları.
Yapay sarı saçları ve sahte gülüşleri.
Kumaşların içinde sıkışmış esir bedenleri.
Görünüşlerinin enkazında kaybolmuş umutları ve hayalleri.
Kararlı adımlarının topuk sesleriyle bezeli çatlak kaldırımları.
Çıplak ayaklarıyla geleceğini kirletmekten korkan bakışları.
Topuk seslerine inat kirli ayaklarınla büyü çocuk.
Çıkar ayağından acıtan pabuçları,
Özgür bırak çocukluğunu.
Bir gün, bir gün daha yaşa.
Çıplak ayaklı, özgür çocukluğunu.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
