Çarp kapıları da öyle gel kadın!
Birikmiş özlemim dokunsun
Sıcak bir el ne demek?
Unutmuş, kapının kulpundan
Parmak uçlarına.
Narin ayaklarının altında,
Cilası eksik, çokça çizik döşemelerde
İnlesin hasretim
Terk et kadın!
Bensiz o evi...
Sensiz kalan,
Dağınık koynumun ortasına
Yerleş!
Elalem ne der demeden,
Sokul gün ışığında kuytularıma.
Hafiften bir tebessüm kondur,
Şiirlerimin ortasına.
Üşürsen...
Gidişine bakan yanımı yak!
Yokluğunun dağlanmamış yaralarında.
Zaman tökezlerken avuçlarımda,
Sıkılırsan...
Acımadan deş!
Sessiz takvim yapraklarımı,
Gün gün, saat saat anlatsınlar sana, seni.
Ikili koltuğun üşüyen ucunda,
Söylenmemiş sözler bırak kucağıma
Sen, akşamsefalarınla bakarken bana...
Çarp kapıları da öyle
Gel kadın
Aynı giderken yaptığın gibi...
Koşa koşa, düşünmeden gel bana.
Son gidişin de geçmiş, bitmiş gibi...
Kandır beni leylak kokan avuçlarında.
Sonra, sen
Sırt sırta vermiş gecelerimin omuzlarında
Sevda sözlerini dola boynuma.
Bir gün daha
Ölesiye sert çarpmasın diye
Gelişinin hayali...
As beni!
Beyaz duvarlardaki yokluğuna...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
