Bir kadın sevmenin
Adabını öğrenememiş adamlar geçti
Ömrümün
İzmarit dolu, alkol kokan sokaklarından
Yağmursuz, sek içtiğim kadehlerim
Hep tuzlu geldi
Dil yaralarıma...
Siyah saçlarıma karışan aklar
Hep alacaklı kaldı
Kapıya çıkan, yedi adımın ortasında
Durup da
Çevrilmeyen başları
Sarılmayan kolları
Taşıyan omuzların gururundan...
Kalacak günleri kabarık
Aşkı gırtlağa dayanmış adamlar
Kalkarken yürek soframdan
En cömertinden bir elveda tutturup avuçlarıma
"Sakla kokumla birlikte
Acıyan ağrılarına basarsın
Beni, gece yarılarında
İki hıçkırık arasında kesilen nefesinle anarsın"
Demedi...
Kimse bana,
"Her gidenin açtıkları kalır
Üşütür yüreğin de
Özlemle tutulur kalır her yanın
Kalk!
Kalk da, yat gönlümün sıcağına
Güzelce yerleş
Sevdamın koynuna"
Demedi...
Dilleri tutulmuş, gözleri dörtnala kaçan adamların,
Elleri ayrılık kesiği
Yüreği yalnızlığa müptela
Dipsiz bakan kadınıydım
Ben hep
Beceriksiz parmaklarının
Karaladığı satırlarda...
Şimdi
Sen adam,
Diyorsun ya anlat bana
Ben anlatsam olmaz
Sen anla beni
Kapı arkası unutulmuş ceketlere bıraktığım kokumdan
Dokunuşumun silindiği kahve bardaklarından
Eskiden sevdiğim kırmızı rujumun bitmiş kabından...
Ben anlatsam olmaz adam
Bu seferlik ben karalarım
Sen oku beni satır aralarımdan...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
