Kollarımı başkasına değil de, kendime saramamak canımı yakar.
Öyle çok yakar ki hem de yokluğun!
Bırakışının açtığı kesikler hala usul usul kanar.
Senin boşluğunu dolduramamaktan şikayet eder, durmaksızın bu kederli uzuvlar.
Benden kopardığın her parçayı yamalasam da, içten içe usul usul sızlar.
Kendini bile saramamış bu kollar, başka bir canı nasıl bağrına basar?
Yokluğunun savaşından nasıl galip çıkar?
Başkasını değil de kendimi saramamak canımı yakar!
Kendim bildiğim seni, bağrıma basamamak bu canı özlemle sınar, acıyla yakar...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
