Bir dal hayat olsam...
Tutsan dünyanın kahrını çekmiş parmaklarınla bedenimi,
Yaksan bir parça ateş ile benliğimi.
Sonra yalanların döküldüğü dudaklarına dokunsam,
Zehirli kelimelerle değil de, hayatımla ciğerlerini doldursam.
Sen gerçekleri saklamaktan yorulan gözlerini kaparken,
Ben her nefesinle biraz daha içinde kaybolsam.
Ateşin kırmızısı, dudaklarının dokunuşu tüketirken bedenimi,
İki parmağının arasında öylece dursam.
Son nefesine eşlik ederken küllerim,
Rüzgarla savrulup hayatından def olsam.
Bir dal hayat olsam,
Onda da ateşinle yanıp, rüzgarınla kaybolsam.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
