Uzun zaman oldu sevgili,
Bak bana!
Önümde kocaman bir pasta
Alacaklıyım, yokluğundan bir yaş daha
Ama merak etme, avunurum ben yine
Zamanın hediye ettiği yaralarımda
Hem öğrendim ben sevgili, sensiz de büyümeyi
Sönerken mumlar bir bir dudaklarımın ucunda...
Bak, bu gece de hazırlandım yokluğuna;
Boynumu süsleyen zincirin ucunda
Özlem var birkaç damla
Şatafatlı sözlerle toplanmış
Daha yeni sensizlik karasına boyanmış saçlarım
Lakin, hüzünlü kırıklarım hala çantamda
Makyaj niyetine takındığım gülüşlerin hemen yanında
Gözyaşlarımı silen mendillerin bir parçası,
Ayağıma vuran pabucumun arkasında
Titreyen bedenimi sarar, omuzlarımda;
Ucu ucuna eklenmiş, sana yazılı sayfalar her biri...
Ben her yaşımın şafağında, biraz daha öğrendim.
Yokluğunda;
Nasıl yanar insan sabrın kollarında...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
