Düz bir çizgi üzerinde sarhoş adımlarımla yürüyorum.
Bir sağa, bir sola sallanıp duruyorum.
Ne düşsem tutacak eller, ne de yalpalamamı seyreden gözler var.
Tek yoldaşım yalnızlığım,
Oda terkeder oldu bu aralar ya neyse.
Bir adım, bir adım daha...
Sonu gözükmeyen yolda ilerlemeye devam.
Kollarımı iki yana açıp kuş sanıyorum arada kendimi.
Ayaklarıma bağlı prangalardan kurtulup uçabilecekmişim gibi.
Bir adım, bir adım daha...
Sıkaca yumulu gözlerim, kollarımın aksine onları açmak faydasız.
Ne de olsa her taraf karanlık.
En iyisi yürümeye devam,
Bir adım, bir adım daha...
Düşene kadar devam.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
