Sonsuzluk tepesine tırmanıp zamansızlık uçurumundan bıraktım kendimi.
Düştüm!
Bilinmezliğin mavi karanlığına gömüldüm.
Boğuldum önce, sonra dirildim.
Çırpınarak kurtardım arta kalanları,
Sürükledim o uçsuz mavilikten kıyıya.
Siyahla beyazın kesiştiği,
Griliğin patladığı o cümbüşün ortasında sadece bir noktadan ibaretti bedenim.
İşte! Hayat buydu.
Renksiz, ruhsuz, küçük bir leke parçasıydı sadece...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
