Çorak bir gecede
Ay ışığından bozma bir fenerle,
Dipsiz bir kuyunun
Yosun tutmuş karanlık yüzünde,
Hani o "beklemek" adlı hikaye
Dolaşırken,
Dünyanın çocuğu gökyüzünde.
Ben bilmem,
Nereye uzanır bu yıldızlar?
Ben bilmem,
Yeşilin sonunda siyah mı var?
Geçiyor bir ömür,
Söylenmemiş k(s)özlerle
Geçiyor bir ömür,
Habersiz adımların yeryüzünde.
Beyaz oyalı bir dantelin
Anne sıcağı dokunuşundan,
Pamuk şekerli yanakların
Hayatı tatmamış dudaklarından,
Çökmüş omuzların sırtını sıvazlayan
Kırışıkların ev sahibi
Kadim gözlerin gri bahçesi,
Falakaya yatırılmış kaz ayaklarının
Derin oyuklarından...
Basit bir öykü bu!
Birinin elli ya da altmış yılı.
Kökleri toprağı hiç doya doya saramamış,
Bir fidan kadarken bir çınarın ömrünü kıskanmış,
Bencil bir yakarış belki de...
Zamanı hep çocuk oyunlarında
Bol keseden harcamış,
Şimdi dertli avuçlarından
Bir dakikası bile kalmamış,
Bir züğürdün sözleri.
Özlem, ah özlem!
Nasılda yakarsın insanın
Ruhunun tenini...
Zaten ruhun yanarken beden ne ki?
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
