Bir ayağı havayla sevişen çatı katı kadını.
Özgürlüğü ve esareti ayakları.
Bir adımlık yaşamı.
Göremeyen gözlerinin suçu, uzaklara olan merakı.
Bir adımlık hayatı.
Yeryüzündeki çakıl taşları ve çatlamış tırnakları.
Bedenini kaplayan sızı ve acı.
Rüzgarın öptüğü dudakları.
Ayağının altında sallanan, kırılmış kızıl tuğla taşları.
Bir adımlık nefesi.
Gözlerini kapatıp rüzgarla dans etmeli.
Ve bedeni boşlukla hasret gidermeli.
Kavuşmalı yeryüzünün sonundaki o çakıl taşlı ve yaşlı zemine.
Dudaklarının kırmızısı yayılmalı bedenine ve dünya denilen o yuvarlak cehenneme.
Açmalı kapanan gözlerini.
Ve biraz daha sevişmeli o sallanan tek ayağı gökyüzüyle.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
