O kadar çok yarım, o kadar çok başlamamışlıklarla dolu ki şu hayat.
Ömür yetse de yarım kalan mısralarımı tamamlasam.
Nasip olsa da ellerimdeki lekelerin hatırasını ansam.
Sonra en baştan, o masum beyazlığı kendi rengime boyasam.
Mutluluğu döksem kalemimden sayfalara, karalasam resmini kendimce.
Ömür denilen kum saati akarken, zihnimin tozlu raflarından çıkarsam çocukluğumu.
Yaşasam yeniden,
Hayallerimi, düşlerimi...
Büyüyüp aşk denilen ateşten kanatlarla uçmayı tatsa yüreğim.
Paylaşmayı öğrense, benlik dediğim varlığımı yar denilen o kul ile.
Yarım değil de, tam olmayı başarsam bu kez o can ile.
Pişman değil de, cesur yapsa hayat çocuk gözleriyle.
Bir kerelik izin verse de hayat, yeniden başlasam bu kez,
Umut denilen kelebek ömrüyle...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
