Her nefeste biraz daha ölüyorum.
Kaçıp kurtulamıyorum karanlık odalarımdan.
Her taraf dört duvar!
Sıvası kazınmış ve pürüzlü hayatım.
Tırnak aralarımda can vermiş hayallerim.
Çatısı uçmuş benliğim ve korkak çocukluğum...
Dizlerine sarılıp ağlayan bir çocuğun yalnızlığı.
Yerden yüksekliğine feda edilmiş kararların acısı.
Elde kalan;
Her daim boynumu sıkan ilmeğim
ve çatının tepesinde sallanan teki çıplak ayağım.
Hayatım...
Hayatım var mı benim?
Esir edilmiş fikirlerim ve benliğime inat,
Yaşayan birinin sessiz ezgileri her gün biraz daha sarar bedenimi.
Sessizlik!
Mezarlarda sessizdi sahi demi?
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
