Şakaklarımda inceden bir sızı.
Kalbimde parça parça can kırıkları...
Her yer yine kan revan!
Boğuyor gözyaşları bir bir minik bedenleri.
Dehlizler taşmış, tufanlar kopmuş...
Yine kıyıya vurmuş anıların bedensiz hayalleri.
Bileklerim de iki ince kırmızı kesik.
Her yer yine sırılsıklam!
Yıkıyor yakut rengi, zerre zerre her hücremi.
Yükselmiş yeniden kırılmış kemiklerimden yalnızlığın heykeli.
Her yer yine buz gibi!
Sığınacak limanlar terk edilmiş.
Geceye sevdalı lodos kokusu yine beni sevmek istemiş.
Kırık tahta bankın yalnız ucu bugünde beklemiş de beklemiş...
Her yer yine karanlık!
Ay saklanmış, yıldızlar utanmış...
Bir aşkın ölüm fermanı imzalanırken;
Mürekkep koyu kalmış sabaha,
Kömür karasıyla anlaşmış.
Beyazın üzerinde dallanmışta dallanmış, en sonunda geceye dağlanmış.
Her yer yine boşluk!
Bir ayağım yine gökyüzünde asılı kalmış,
Sallanmış sallanmışta yine çakılıp kalmış toprağa.
Tek adımlık hayatlar gelip geçerken,
Ömürlüklere yine hasret kalmış.
Her yer yine kan revan!
Bir kadın sevmiş delicesine.
Tuzlu dehlizleri,
Kesik bilekleri,
Üşüyen narin bedeni.
Gecenin lacivertine inat, bomboş bakan kara gözleri.
Bir kadın sevmiş delicesine.
Bir adam gitmiş sevmezcesine.
Bir kadın ölmüş beklercesine.
Bir aşk gömülmüş ölmezcesine.
Bir kadın, bir adam...
Her yer yine kan revan!
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
