Kara Kalem

- %7.3 -

Of Monsters and Men - I Of The Storm

Buralarda pek şiir kalmadı. Dağınık kelimeleri topladım bende.

Hiç kimseye ithaf, herkese bitaptır bu satırlar.

Sanırım gördüğüm birkaç kelimenin hatırına oldu bu konuşma. İçimdeki onlarca karakterden biri ele geçirdi bugün bedenimi. Neydi adı ah hatırladım 92,7. Baktı insanlara pek sevmedi, zaten yalnızlığa talipti ama çokta yetenekliydi. Boş verdi dalkavukları, yaverleri, patronları. Demedi çoluk çocuk, kadın var diye. Erkekleri zaten baştan eledi. Çıktı sahneye cesurca bağıra bağıra oynadı rolünü ama insanlar izlemedi. Duysalardı dediklerini, kulakları kızarır, utançları kabarırdı belki de. Umursamadı, boş koltuklara selam etti, toz zerrelerinin tebriğini kabul etti. Sonra da sahne ışıkları gibi oda sönüp gitti.

Dolaştı sokaklarda da iki kolunda iki ayrı dava. Sonra gözlerinin kenarına iliştirdi, ortasına yerleştirdi duvara karalanan bir iki kelime kendini. Ne renginden ne halinden anladı aksine fikirlerinin şeklinden tanıdı yazanı, baktı baktı anlamlarına alındı. Çıkardı siyah paltosunu da hevesle denedi kendine.

Şöyle bir iki silkeledi. Ah tamda benlik dedi. Gerçi bol geldi bedenine ama dar değildi yine de. Olsun dedi gelecek yıl da giyerim diye telkin etti kendini, nede olsa terzisi iyiydi. Sarındı sarmalandı zihninin arka sokaklarında koşar adım kayboldu. Öğrenemedi yazan, düşüncelerde konuşurdu ağızlara pek gerek yoktu. Şimdilik rolü bir başkası devraldı.

Yeni gelen baktı baktı da kelimelere hayran kaldı. Nede güzel oynamış, nede güzel kandırmış kendini diye tebrik etti yitip gideni. Ama önemsemedi. Boş rahmine inat evlat edinmek istedi kelimeleri, bağrına basıp bağıra bağıra sevmenin hayaliyle yetindi.

Olmadı hiçlik ve heplik ölüyken, hayat veremedi mürekkebine, zaten bir kalemde değildi. Kahrından ölmedi belki ama oda sahneyi koşarak terk etti. Boş sokaklar, titrek ışıklar aradı birini, bulamadı. Sonunda perde kapandı, oyun bitti ama alkış sesi hiç gelmedi.

Anlayana çok şey öğretti de olanlar, anlamayana gerek görmedi.