Kara Kalem

- 211 -

Tuğla taşlarından bir duvar örüyorum bugün.
Saymaya bir çocuğun hevesiyle başlıyorum.
İlk aracım parmaklarım, biri gitti dördü kaldılar kadar küçük o zaman heveslerim ve hayallerim.

Sonra büyüyorum.
On'a kadar saymak yetmiyor büyüyen benliğime ve zihnime.
Birilerini belki de bir şeyleri bulma çabasıyla aranıyorum kendimce.
Yeni eller buluyorum artık elimde bir yirmi var.

Oda bitiyor sonunda  koca kutudaki kibritlerden sadece biri.
Isıtsa da yakmaya yetmiyor işte bütün fikirleri.

Doymaz iştahım mı yoksa öğrenme hevesim mi kamçılıyor beni?
Başka ellerin arayışı peydahlanıyor içimde.
Bir çift el daha, bir çift, bir çift...

Ekleniyor eller hayatıma artıyor sayılarım, tek hanelerdeki kısacık geçişim, iki hanelerdeki debelenişim ve sonunda üç hanelerdeki kaybedişim.
Amacına aşmış bir açlık benimle birlikte dolanıyor sokaklarda.
Yüzlerden önce ellerin derdine düşüyorum.

Ne önemi var görünüşlerin diyorum, her bulduğum ele sıkı sıkı yapışıyorum.
Genç, narin, yaşlı, kemikli, cılız, iri, ufak demeden hepsini hepsini ekliyorum kendime.

Haneler katlanıp giderken, ucubik heykelim yükseliyor göğe.
Eserimle duymam gereken gurur uğramıyor nedense, içimdeki parmak izi kalabalığındandır belki de.
Heykelin kendisi oluyorum bir anda.
Boğumlar, kıvrımlar ve uzuvlar.

Aynı anda hem kusurlu hem de kusursuz.
Dengeli ve dengesiz.
Genç ve yaşlı.
Cılız ve şişman.

Kalıplar, sıfatlar süslüyor var oluşumu, dünya da varlığımı ilan ediyorum değer yargılarıyla.
Ama eksik kalıyor eserim ve bedenim.

Misal hiç iki olamıyorum artık ya da tek.
Binlercesinden biri oluyorum sadece.
Sanki özelmişim gibi kendimle gurur duyup üstünlük taslıyorum fütursuzca hayata.

Hey kime diyorum!
Duyanda kalmadı galiba oysa onlarca ele eşlik eden onlarca kulağım, gözüm, dilim de vardı.
Hepsi mi sağır hepsi mi kör ve lal artık.
Belki de sadece bir çift el daha lazım.
Evet evet bir çift daha.

210 ve 211...