Ruh hallerimi elbiseler gibi bedenimden söküp atabilmeyi isterdim.
Acıyı buruşturmayı,
Nefreti uzağa fırlatmayı,
Üzüntüyü parçalara ayırmayı...
Sonra bir türlü yetişemediğim raftaki huzur ve mutluluğu aciz ruhuma dolamayı,
Onların altında saklanmayı,
Kuşandığım renklerle insanları kandırmayı.
Ruhumdaki boşluğu kumaşlarla saklamayı...
Kandırmayı insanları her gün yeniden kandırmayı.
Bir gün aynadaki beni bile inandırmayı...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
