Korkma çocuk!
Bunlar denize kıyısı olan sevdaların cesetleri.
Kendi derinliklerinde değil başkasının sığlığında can veren bedenleri.
Ya çok sevmişlerde yetmemiş nefesleri.
Ya da sevilmeler ağır gelip batmış bedenleri.
İki ucu ölüm ama ortası sevgi.
Ondan belki de bu bata çıka sevişleri.
Bundandır sevmeye mecalsiz kalplerinin sesi,
Ciğerlerininse bir nefese hasreti.
Ölümden geçmeden sevilmez be çocuk.
İki uçtan birinde can vermeden sevilmez.
Nefes almak değil, olmak gerek be çocuk!
Birinin dudaklarına değmek için yeryüzünde dolanmak,
Ciğerlerinde can vermek için deli gibi çırpınmak,
En sonunda da boğulmak.
Sevda içinde boğulmak.
Sonra o sevdadan kıyıya vurmak.
Vuracağını bile bile mutlu olmak.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kara Kalem
Şiirİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
