Geceden kalma gündüzler,
İki ters bir düz örerken, sensizliği
Sarhoş parmaklarında
Bol alınmış, seneye de giyerim dediğim sevdam
Dar geldi, gidişinin adımlarına...
Oysa kaç mevsim sevecek,
Kaç sonbahar rüzgarlarında sarılacaktım sana.
Şimdi,
Sen tutmuş bir ucumdan, iplik iplik sökerken beni
Dur, diye yalvardım!
Avuçlarımı kesen zamana...
Yeni bir şarkının, ezberlenmemiş nakaratı dudaklarımda
Tekrar, tekrar çalan plaklarımın arasında
Ben, kırık dökük bir parça...
Yalnızlık senfonileri boyalı, odamın duvarlarında
Sen eskimiş tozlu rafında,
Bugün yeniden tebessüm ettin bana.
Söylesene sevgili,
Uykusuz penceremin şafağında,
Bu, geceye sevdalı kadının kollarında...
Kaç güneş kaldı bana?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
