Veda ettim bugün sana adamım.
Özlemin yakarken yine, koparıp aldım seni.
Sevmezdim ya vedaları hani.
Yokluğun, vedaların yanında ne ki?
Veda ettim bugün sana adamım.
Elveda dedim resimlerine, her bir şiirime...
Kırdım kalemimi, astım biçtim kelimeleri.
Akıttım kalan son mürekkebimi, sayfanın kenarından boşluğa.
İntihar eden duygularım uğruna...
Veda ettim bugün sana adamım.
Maviyi sevmeyi öğrendim yine.
Kahvelere küstüm, geceleri demli çay içer oldum.
Demsiz satırlar kadar tatsız, tuzsuzum şu aralar...
Vedaları sevmem ya hani;
Aynı sensizliği sevmediğim gibi.
Özledim!
Evet, evet yine özledim.
Veda ederken de yine seni düşledim.
İçimden geldi bir şiir yazdım.
Üşüdüm uzaklarda yine seni gözledim.
Koca koca acıları yüreğime gizledim.
Korkma adamım!
Özleye özleye, ağlaya ağlaya, gidişine yana yana;
Veda ettim bugün sana.
Benden büyük bir aşkı gömüp gizledim.
Sev şimdi kadınım deyip de birini!
Şiir koksun saçları, ısınsın minik elleri...
Ben yağmuru dinlerim yine.
Tutunamayan yüreğimle birlikte...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
