Anlamak, gözlerini karşısındakinin ruhuna açmakmış.
Anla beni be sevgili!
Anla da o hayat bulduğum gözlerini ruhuma aç.
Aç ki ışık görsün yokluğunda zifiri karanlığın zindanlarına mahkum olan ruhum.
Aç ki adını özlem koyduğu esaretinden kurtulsun.
Sen anla ki sevgili,
Ruhum gözlerinin dipsiz uçurumunda kaybolsun,
Zamanın girdabında aşk ile kavrulsun.
Sen anlamaktan hiç vazgeçme beni emi yar!
Yoksa ruhum gözbebeklerinin yokluğunda kendini yasa boğar,
Seninle dirilen bedenim, bırakışınla öksüz çocuklar misali yalnızlığın kollarında ebediyeti kucaklar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
