Gecenin çizdiği kadınlar vardı, ışıkta kaybolan.
Gündüz demlerinde değil de, gecenin derinliğinde nefes alan.
Dipsiz gözlerinde her daim yıldızları olup, gündüz kaybolan.
Dipsiz kadınlar vardı azizim!
Ucu bucağı olmayan,
Bir türlü yolu bulamayan.
Lacivert kadar asil, ay kadar duruydu içleri.
Gel gör ki, kördü gündüzün gözleri.
Dipsiz koyu bir geceydi azizim!
En koyusundan hemde.
Başı sonu bir türlü tutmayan,
Ortadan katlanmayan,
Sürekli kıyılarından usul usul yanan.
Kimsesiz,
Tekinsiz,
Sevgisiz,
Ve dipsiz.
Kadındı işte kör kuyuları, boş gözleriyle bakan.
Işığa değil de geceye hasret olan.
Lacivert gibi seven.
Gece gibi saran.
Bir kadın vardı azizim!
Geceye en dipsizinden tapan.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
