Rüyaların hatırı kalmaz sevgili!
Hem, kaç yudum yeter ki seni görmeye?
Sensiz geçen her gecenin, kaç fincan hatırı kalırdı sonra sende?
Ondan ya...
Ne rüyaların ne de anıların hatırı kalmaz.
Boş fincanların adı anılmaz ucu yırtık gecelerde.
Yoksa!
Onlarca yıl kalırdın bende, çekip gidemezdin öylece.
Bilmedin de, ondan mi gittin?
Kırık hatıralarınla, kalmayan hatırını alıp aylar önce.
Ne çarptığın kapılarım ne de dağıttığın duygularım acıttı bu kadar.
Ama dün gece!
Dün gece, maviye boyadığın kelebek kanatlarımı gömdüm ben.
Olur da, olmayan hatırın bende kalır diye.
Korkma sevgili!
Rüyaların hatırı kalmaz bende.
Şiirlerin ahı alınmaz, ıslak yastıkların hesabı sorulmaz böyle gecelerde.
Gerçi sende haklısın, hatıram kaldı mı ki?
Hatırım kalsın sende?
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
