Kara Kalem

* Ah Be Usta! *

Çok fazla yarım bırakıyorum bu ara.
Boşalıp dolan küllüklerimde hep yarım yarım sigara.
Kahvelerim hep yarısında soğuyor mesela.
Bardağımdaki dudak izleri bile yarım hatta.
Yitik, bitik, yarım gülüşler yetiyor artık bana.
Tebessümle kahkaha arasındaki yarım neşeyi yitireli de kaç ömür geçti ya.
Boşver sen beni be usta.
Doldur iki kadeh keder de içelim bu gece.

Ah be usta!
Artık şiirlerim bile yarım kalıyor benim.
Sevmek diyorum en başta;
İki kişilik ya.
Tek başına, koca sevdaları taşımaya yetmiyor ki kalanın minik elleri.
İşte bundan ya!
Her gece saat tamda üç olduğunda;
Doldurup kadehimi, alıyorum elime kalemimi.
Mürekkebim daha yarı olmadan, eksik kalan dizelerimi asıyorum;
Tek tek boynundan...
Şairliği bırakıp cellatlığa soyundum ya;
Ardından yırtıyorum geceyi tamda sabaha bakan yanından.

Sonra usta, sonra...
Yarım yarım seviyorum artık insanları.
Tamdan habersiz yarım sevgilerle yetiniyorum.
Bütün olmaktan habersiz yaşıyorum mesela.
Gökyüzünü bile yarım görüyorum hatta.
Yarısı açılmış gözkapaklarımın;
Kalanı hep kapalı inadına.
Sanırım yarısı yetiyor günün gideni anmaya.
Kalan yarısı da fazla ağır geliyor bu aralar bana.

Hem artık yatağın yarısı da yetiyor bana.
Yastıkların teki;
Onunda gidene bakan tarafı ıslak ya.
Çarşafların yarısı hep soğuk.
Birde öksüz tarafı artık ısınmıyor tenimin.
Yarım yarım işte be usta.
Herşey yarım yarım bu ara.

Onu bunu geçte usta!
Gözyaşlarım da yarıda kesilir oldu ya.
Gülerken ağlayan değilde;
Ağlarken güler hale geliyorum çoğu zaman.
Ne tam ağlıyorum.
Ne de tam gülüyorum.
Nefeslerim bile yarıda kesiliyor hatta.
Sıkışıp kalıyorlar boğazımda.
Hıçkırıklar el koyuyor kalanına.

Tefeci usulü be usta!
Ederi kadar etmiyor ki gideri,
Gidenin...
Çok şey götürüyor be usta.
Çekip giden, giderken hani;
Parça parça eksiltiyor bedeni.
Yarım bırakıyor be usta.
Kırık, dökük, yarım bırakıyor ya.

Ben hayatın tamda yarısındayım bu ara.
Yarımım yine.
Yarınsız, zamansız, tek başına.
Galiba ben;
Tam olmayı beceremiyorum be usta.