Sevemedim bugün de insanlığı ve insanları.
Fikirlerini, düşüncelerini belki de kalıplaşmış zihinlerini.
Fabrika hatası zihinler aradım deli gibi bugün de kendime.
Vücuduna bağlı kalan ama fikirlerin kılıcında uçanından.
Bulamadım çocuk.
Taze kalıplardan çıkma, plastik kokulu fikirlere karşı kalkan oldum bende.
Adını iyi niyet koydum!
Nesli tükenirken birileri hatırlar belki diye.
Ham çelikten olsamda, bir iki nergisle süsledim insanlığa bakan tarafımı.
Çok yaşayamadı gerçi onlar hayatlarını.
Bir iki nefes alabildiler, sonra da çıkar mızraklarının ucunda can verip gittiler.
Çeliğin yüzeyinde birkaç çizik oluverdiler.
Ne yapsak, ne yapsak?
Ölen çiçeklerin ardından yas mı tutsak yoksa kopyalanmış düşüncelere meydan mı okusak?
Tek kişilik ordunun gücüne güvenip harp mi başlatsak?
Sonumuz çizikler gibi olur be çocuk!
Biri alıverir de kalkanımızı, saplar acımadan mızrağını.
En iyisi bencilliğini sar sen bedenine, hani demirden yelek niyetine.
Ölü nergislerini de sakla içindeki asma kilitli sandığa.
Anahtarını da göm karanlık odalarına.
Kimse bulamasın diye, uçurumlar kaz, duvarlar dik ruhuna.
Bencilliğini iyice kuşan da umudun ışığı bile ulaşamasın altına.
Ne ışık ne sıcaklık gör bundan sonra.
Ölü çiçeklerinde süs olsun, ölü bedenlere gebe kalan ruhuna.
Senin ne haddine be çocuk!
Ne haddine bunca ölümün arasında yaşamak, yaşamaya çalışmak.
Göm kendini oraya,
Neslin tükensin senin de yok olan niyetlerin uğruna.
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
