Bazen okumak da yorar adamı.
Okuduğu aşk romanları yaralar bir kadını.
Yazan çizen bir haber!
İçindeki sandıklarda saklı kalır bazen;
Bir kadının yüreği yanık duyguları.
Şair dedikleri, bazen okuturken de ağlatır insanı...
Olur ya, kader gülmez insana.
Bitmeyen yollar, geçmeyen günler koyar sofraya.
Bol kepçeden özlem dolup taşar tabağına.
Tatsız, tuzsuz bir parça ayrılık.
Birde en demsizinden soğumuş çayının yanında, kimsesizinden sevdan olur;
Tek ayağı kırık başucu konsolunda...
Tam da böyle gecelerde, gökyüzü ilham olur insana.
Kâğıt parçaları yağar toprağa.
Mürekkep dolar avuçlarına.
Baştan aşağı sırılsıklam!
Bir de şiir kokar insan...
YOU ARE READING
Kara Kalem
Poetryİçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdek...
